Gdzie zobaczyć jedne z najpiękniejszych posągów starożytności?

Niektóre posągi są prawdziwymi arcydziełami, historycznymi świadectwami przeszłości kontynentu europejskiego, na którym kwitły klasyczne cywilizacje. Posągi te są podziwiane na całym świecie ze względu na ich piękno, wierne odtworzenie rzeczywistych szczegółów i ich wielkość: wiele z nich ma ponad dwa metry wysokości właśnie po to, aby nadać im większy majestat. Tutaj można podziwiać jedne z najpiękniejszych klasycznych posągów starożytności, od świata greckiego po rzymski.

Wenus z Milo to marmurowa rzeźba o wysokości 202 cm. Na podstawie inskrypcji na podstawie, która została utracona, uważa się, że jest to dzieło Aleksandra z Antiochii. Posąg został znaleziony w dwóch częściach na ziemi rolnika na greckiej wyspie Milos w 1820 roku. Niektórzy uczeni uważają, że przedstawiona osoba nie jest Afrodytą (Wenus dla Rzymian), ponieważ nie wykazywałaby charakterystycznych cech, które pozwoliłyby na pewną zgodność z boginią miłości.

Ta imponująca rzeźba z brązu przedstawia rzymskiego cesarza, filozofa i pisarza Marka Aureliusza. Autor dzieła jest nieznany. Wartość historyczno-artystyczna posągu jest bardzo wysoka, ponieważ prawie wszystkie posągi z brązu w starożytności zostały odlane po upadku Zachodniego Cesarstwa Rzymskiego w celu pozyskania metalu do innych celów. Uważa się, że rzeźba została wykonana zaraz po śmierci Marka Aureliusza, a jej lokalizacja zmieniała się wielokrotnie na przestrzeni wieków.

Autor tego dzieła z brązu przedstawiającego satyra - mitologiczną postać porównywaną do greckiego bóstwa Dionizosa - jest nieznany. Historia odzyskania posągu jest niesamowita: w lipcu 1997 r. łódź rybacka przypadkowo wyłowiła nogę rzeźby z brązu z dna Kanału Sycylijskiego. W nocy z 4 na 5 marca 1998 r. ta sama łódź rybacka wydobyła resztę rzeźby, która do dziś zachowała się na Sycylii, z głębokości 500 metrów pod poziomem morza.

Posąg przedstawia męską postać prawdopodobnie wyciągniętą w rzucie piorunem lub trójzębem, więc powinien przedstawiać Zeusa lub Posejdona. Dzieło zostało znalezione na dnie morskim greckiej wyspy Euboea, w pobliżu wraku statku, prawdopodobnie rzymskiego.

Nike została prawdopodobnie wyrzeźbiona na Rodos w okresie hellenistycznym, a jej autor jest nieznany, ale niektórzy uczeni przypisują autorstwo posągu Pitokrytowi z Rodos. Struktura przedstawia Nike, młodą skrzydlatą boginię symbolizującą zwycięstwo w sporcie i wojnie.

Słynne na całym świecie brązy z Riace są uważane za jedne z najważniejszych rzeźbiarskich arcydzieł epoki klasycznej, choć nie mamy żadnych szczegółów, które pozwoliłyby z całą pewnością przypisać je konkretnemu rzeźbiarzowi. Posągi zostały znalezione 16 sierpnia 1972 roku przez nurka amatora na głębokości ośmiu metrów: nurek zauważył lewe ramię jednego z dwóch posągów, jedyny szczegół wyłaniający się z piasku.

Początkowo rzeźba przedstawiała jedynie legendarną wilczycę, która miała wykarmić Romulusa i Remusa: bliźnięta zostały dodane dopiero później, w XV wieku naszej ery. Dzieło to symbolizuje historyczny mit o założeniu Rzymu i jest wizerunkiem par excellence miasta, stając się symbolem chwalebnej historii starożytnych Rzymian.

Oryginalny Doriphoros autorstwa Poliklita został utracony, ale najbardziej znaną i podziwianą wersją jest ta zachowana w Neapolu, która według naukowców wiernie oddaje oryginalną wersję. Posąg przedstawia Doriphorosa, czyli nosiciela włóczni, i został znaleziony podczas wykopalisk archeologicznych na Wezuwiuszu w 1797 roku.

Rzeźba przedstawia zmęczonego tytana Atlasa trzymającego na ramionach niebiański glob. Osobliwością tego dzieła jest to, że sfera niebieska jest idealnie widziana z zewnątrz, tj. z odwróconymi konstelacjami, w porównaniu do zwykłych przedstawień, widzianych z punktu widzenia Ziemi. Na sferze można rozpoznać równik, tropiki i dwa okręgi - borealny i australijski. Jest zatem jasne, dlaczego Atlas Farnese jest fundamentalnym dziełem, ponieważ reprezentuje najstarsze i jedno z najbardziej kompletnych przedstawień konstelacji zgodnie z pojęciami epoki klasycznej.

Oryginalnym dziełem była rzeźba z brązu przypisywana hellenistycznemu rzeźbiarzowi Epigonusowi. Najbardziej znaną wersją jest ta zachowana w Rzymie i przedstawiająca z niezwykłym realizmem umierającego galijskiego wojownika, półleżącego i z twarzą zwróconą w dół. Przedmiot przedstawia typowe szczegóły celtyckiego żołnierza, od wąsów po długie, gęste włosy i "moment obrotowy", naszyjnik typowy dla ludów celtyckich.

Oryginalny posąg, stworzony przez Myrona, został wykonany z brązu, ale kilka marmurowych kopii zostało później odtworzonych w czasach rzymskich: wśród nich najlepsza jest ta zwana "Lancellotti", zachowana w Rzymie. Oryginalne dzieło zostało prawdopodobnie wykonane dla miasta Sparta i przedstawiało atletę rzucającego dyskiem: rzeźba ta jest powszechnie ceniona za wierne odwzorowanie szczegółów anatomicznych i perfekcyjny opis momentu poprzedzającego rzut, niemal jak ujęcie fotograficzne.

Ta kolosalna rzeźba opisuje słynny epizod wspomniany w Eneidzie, a mianowicie śmierć trojańskiego jasnowidza i kapłana Laokoona. Oto historia cytowana w Eneidzie: kiedy Grecy przywieźli słynnego konia do Troi, kapłan zdał sobie sprawę z oszustwa i ostrzegł swoich współobywateli, ale bogini Atena, która stanęła po stronie Achajów, ukarała Laokoona, wysyłając dwa ogromne węże morskie, aby zmiażdżyły jasnowidza wraz z jego dziećmi. Posąg jest ceniony za dramatyczną intensywność, którą przekazuje poprzez ekspresję Laokoona, która pokazuje całe jego fizyczne i psychiczne cierpienie. Jego ciało jest skręcone, gdy próbuje uwolnić się z uścisku węży.